اینک از در­ می­رسد سلطان ِعشـق

                                    مرحبا ای حُسنِ بی پایان عشـق

تو بـیا ، ای مـاه ِمــهر آئـین ما

                                  ای تو مـولانــا جـلال الــدین ما

ما همـه ماهـی و تـو دریـای ما

                                 آبــروی دیــن مـا ، دنـیای ما

مستی ما از شراب ِمعـنوی است

                                    نُقل ِما ، نای و نوای مثنوی است

هم به­آن قرآن­که او­را پاره­، سی­است